Fantasy

KŁOSEK-pik-pok

Tak piszę, bo ostatnio oglądałam serie cudownych filmów Japońskiego fantasy z mieczem.. Oraz z tej okazji, że do kin wchodzi druga część Narni.. po za ty6m jest na pewno wiele innych filmów fantasy i tym podobnych, które chcielibyśmy obgadać.

MOi drodzy.. teza jest następująca :
W KAŻDYM FILMIE FANTASY / SF MUSI MINĄĆ 10 SEKUND OD CIĘCIA ZANIM CZŁOWIEKOWI ODPADNĄ CZŁONKI, GŁOWA , JEGO CIAŁO ROZJEDZIE SIĘ LUB ZANIM OGÓLNIE UMRZE (oczywiście w tym czasie miło widziane są wszelkie wypowiedzi)

Czy możecie to udowodnić ? Chętnie bym coś takiego zobaczyła Jezyk

aaa4

Arutha stal oparty o mur, dyszac ciezko. Ubranie pod pancerzem na piersi bylo przesiakniete potem. Zawolal, zeby przyniesc wode. Po chwili pojawil sie sluga z wiadrem. Ksiaze pil dlugo i lapczywie, podobnie jak inni zolnierze. Kiedy ugasili pragnienie, odwrocili sie, aby obserwowac wroga.

Tsurani stali poza zasiegiem razenia. Migotliwe mrowie pochodni nie zmniejszylo sie.

-Ksiaze Arutha - zawolal ktos z tylu. Odwrocil sie. Stal za nim Koniuszy Algon.

-Uslyszalem wlasnie, ze Fannon jest ranny.

-Jak sie czuje?

-Niewiele brakowalo. Rana jest powazna, chociaz nie smiertelna... na razie. Tully uwaza, ze jezeli Fannon przetrzyma nastepny dzien, to sie z tego wylize. Nie bedzie jednak w stanie dowodzic przez kilka tygodni, albo i dluzej.

Arutha dobrze wiedzial, ze Algon czeka na jego decyzje. Ksiaze byl w randze kapitana Krolewskiej Armii i pod nieobecnosc Fannona pelnil obowiazki dowodcy garnizonu. Poniewaz jednak do tej pory nie mial mozliwosci pelnienia tej funkcji, mogl przekazac komende Koniuszemu. Arutha rozejrzal sie.

-Gdzie jest Gardan?

-Tutaj, Wasza Wysokosc. - Uslyszal w odpowiedzi okrzyk o kilkanascie metrow dalej. Arutha spojrzal na niego ze zdumieniem. Jego czarna skora, pokryta zlepionym kurzem i potem byla prawie szara. Nie tylko bluza i kaftan, ale nawet rekawy po lokcie przesiakniete byly krwia.

Arutha spojrzal na wlasne rece i ubranie, ktore wygladaly identycznie.

-Przyniescie wiecej wody! - krzyknal. Spojrzal na Algona.

-Gardan jest teraz moim zastepca. Jezeli mi sie cos przytrafi, obejmie komende garnizonu. Od tej chwili pelni obowiazki Mistrza Miecza.

aaa4

Arutha musial przyznac, ze jego argumenty byly sluszne. Nie pozostalo nic innego, jak tylko patrzec na oddzial Gardana pracujacy w pocie czola w upale poranka.

Okolo poludnia kilkunastu nie uzbrojonych wojownikow Tsuranich przekroczylo spokojnym krokiem ich linie i zblizylo sie do pracujacych. Lucznicy na murach zalozyli strzaly na cieciwy i czekali w napieciu. Niepotrzebnie, poniewaz zolnierze wroga po dojsciu do grupy z Crydee zaczeli zbierac ciala i ukladac na stos.

Przy pomocy zolnierzy wroga wszystkie ciala znalazly sie wkrotce na wspolnym stosie. Podlozono ogien i po chwili morze plomieni objelo padlych w boju Tsuranich. Zolnierze z Crydee odsuneli sie od rosnacego slupa ognia. Jeden z zolnierzy Tsuranich odwrocil sie do swoich towarzyszy, powiedzial cos i po chwili wszyscy sklonili sie z szacunkiem przed zmarlymi lezacymi na stosie. Zolnierz, ktory dowodzil oddzialkiem z zamku, podszedl do swoich ludzi.

-Oddac honory poleglym!

Dwunastu zolnierzy stanelo na bacznosc i zasalutowalo. W odpowiedzi zolnierze wroga zwrocili sie w ich strone i gleboko sklonili.

-Oddac honory! - krzyknal dowodzacy z Crydee i dwunastka zasalutowala wrogom.

Arutha krecil glowa ze zdziwieniem, patrzac na ludzi, ktorzy kilka godzin temu zabijali sie wzajemnie, a teraz pracowali ramie przy ramieniu, jakby to byla najbardziej naturalna rzecz pod sloncem, a na koniec oddali sobie jeszcze honory wojskowe.

-Ojciec mowil zawsze, ze wsrod roznych dziwnych poczynan czlowieka wojna z pewnoscia jest najdziwniejszym.

O zachodzie slonca znowu zaatakowali. Szli fala za fala, pedzac w strone murow, aby umrzec u ich podnoza. Czterokrotnie w ciagu nocy ponawiali atak i czterokrotnie zostali odparci.

Nadciagali kolejny raz. Arutha otrzasnal sie ze zmeczenia i ponownie ruszyl do walki. W mroku nocy swiecily dlugie weze pochodni kierujacych sie w jeden punkt, w zamek. W sukurs nacierajacym oddzialom nadciagaly posilki z lasow na polnocy. Po ostatnim ataku stalo sie jasne, ze szala zwyciestwa przechyla sie powoli na korzysc Tsuranich. Po dwoch nocach bitwy obroncy byli smiertelnie zmeczeni, a wrog rzucal do walki coraz to nowe i wypoczete oddzialy.

-Chca nas zetrzec na proch, nie zwazajac na straty - powiedzial zmeczonym glosem Fannon. Chcial jeszcze cos dodac, lecz zmienil sie raptownie na twarzy, zamknal oczy i upadl na ziemie. Arutha chwycil go w ostatniej chwili. W plecach Mistrza tkwila strzala. Smiertelnie przerazony zolnierz, z ktorym Fannon przed sekunda rozmawial, kleczal przy lezacym, patrzac blagalnym wzrokiem na Ksiecia. W jego spojrzeniu wyraznie bylo widac nieme pytanie: "Co mamy poczac?"

-Zaniescie go natychmiast do zamku, do ojca Tully'ego! - krzyknal Arutha. Zolnierz zawolal swego kolege i we dwoch zniesli nieprzytomnego na dziedziniec, a potem do kaplana.

Jakie rozkazy, Wasza Wysokosc? - spytal inny zolnierz.

Arutha obrocil sie na piecie i blyskawicznie rozejrzal dookola. Otaczaly go zaniepokojone twarze. Czekali w napieciu, co powie.

-Jak dotychczas. Bronic murow.

Walka przybierala na sile. Kilka razy Arutha stoczyl pojedynek z zolnierzami wroga, ktorym udalo sie wedrzec na mury. Po pewnym czasie, po walce, ktora wydawala sie nie miec konca, Tsurani wycofali sie na swoje pozycje.

Arutha stal oparty o mur, dyszac ciezko. Ubranie pod pancerzem na piersi bylo przesiakniete potem. Zawolal, zeby przyniesc wode. Po chwili pojawil sie sluga z wiadrem. Ksiaze pil dlugo i lapczywie, podobnie jak inni zolnierze. Kiedy ugasili pragnienie, odwrocili sie, aby obserwowac wroga.